ปัจจัยสำคัญของการลดจำนวนประชากรนกเงือกคือการขาดแคลนโพรงรัง

นกเงือกจะต้องทำรังในต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีโพรงรังที่พอเหมาะ​ ขนาดของปากโพรงประมาณ 12×18 เซ็นติเมตร​ ​พื้นโพรงไม่ต่ำกว่า 1 ฝ่ามือสำหรับให้แม่ และลูกนกได้ขับถ่ายออกมาด้านนอก และรับอาหารจากพ่อนก​ เพดานโพรงต้องไม่ต่ำกว่า​ 1 ​เมตร​สำหรับการถ่ายเทอากาศ และใช้เพื่อหลบหลีกศัตรู

ต้นไม้ที่เกิดโพรง และมีขนาดใหญ่เช่นไม้ในวงศ์ยาง ​อาทิ​ ต้นตะเคียนชันตาแมว​ สยา​ กาลอ​ และวงศ์หว้า​ หรือ วงศ์ถั่ว​ ซึ่งเป็นไม้ยืนต้นขนาดใหญ่ และเป็นที่ต้องการของตลาด​ทำให้ต้นไม้เหล่านี้ต้องแย่งชิงกันระหว่างคนกับนก​ และคงไม่ต้องบอกว่าใครคือผู้ชนะ

ต้นไม้ใหญ่ใช่จะมีโพรงทุกต้นเสมอไป​ การ​เกิดโพรงมีกระบวนการ​ที่ซับซ้อน เช่น เกิดจากนกหัวขวานขนาดใหญ่เจาะทิ้งไว้​ หรืออาจเกิดจากการปลิดกิ่งของต้นไม้ และเชื้อราเข้าทำปฏิกิริยา​จนเป็นโรคใส้เน่า​ บางครั้งเกิดจากการเปิดปากโพรงของหมี​ที่ปีนขึ้นไปกินน้ำผึ้งโพรง

แม้ว่า ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีโพรงรังนั้นจะมีอย่างจำกัด และไม่เพียงพอต่อความต้องการของนกเงือก​ โครงการศึกษานิเวศวิทยาของนกเงือก​ คณะวิทยาศาสตร์​ มหาวิทยาลัยมหิดลได้ร่วมมือกับโครงการจัดสร้างโพรงเทียมสำหรับนกเงือก​ ​มหาวิทยาลัยศิลปากร​ โดย​อาจารย์ชาคร​ ผาสุวรรณ​ ซึ่งใช้วัสดุจากไฟเบอร์กลาส​ แยกเป็นชิ้นๆ เพื่อให้ง่ายต่อการแบกขึ้นภูเขา​

หลังจากติดตั้งโพรงเทียมปรากฏว่ามีนกเงือกมาใช้บริการ​ แต่พบเฉพาะนกกกเท่านั้นที่เข้าโพรง และประสบ​ความ​สำเร็จ​ และต่อมาได้เป็นต้นแบบการติดตั้งโพรงเทียมสำหรับนกเงือกในหลายๆแห่งทั้งในและต่างประเทศ

อย่างไรก็ตามการรักษาต้นไม้ขนาดใหญ่และถิ่นที่อยู่อาศัย​ของพวกมัน คือ สิ่งสำคัญสำหรับการอนุรักษ์นกเงือกให้อยู่ได้ยั่งยืน​​

ส่วนโพรงเทียมนั้นเป็นเพียงทางเลือกสุดท้ายเมื่อถึงเวลาที่จนตรอกเท่านั้นเพราะการขยายพันธุ์ในธรรมชาตินั้นดีที่สุดที่จะทำให้พฤติกรรมต่างๆของสัตว์ป่าดำเนินต่อไปอย่างเป็นปกติ